Çocukluk ve ilk gençlik yıllarımın kimi tatlı, kimi hüzünlü anılarında derin izleri olan “kara tren”in bir gün gelip bana kapkara bir kahır yaşatacağını tahmin etmezdim. İtiraf ediyorum ki, kimsenin rencide olmaması için başlangıçta bu kahrı sineye çekmeyi göze almıştım.
Ancak, yıllar önce projenin üretiminde beyin hücrelerini tüketen, sabahlara kadar göz nuru ve alınteri döken değerli bir ekip derinden yaralanmış, gururu incinmiş ve istiskale uğramıştır. Onların sitemleri, hatta zaman zaman bazı yanlış anlamalar karşısında daha fazla sessiz kalmamın beni de şaibeli bir duruma sürüklediği / sürükleyeceği açıktır. Olay, benim dışımda bir şekilde ifşa edilmiş olmasına rağmen, yaklaşık on gündür taraflardan hiçbirinin bir özür dilemeye bile gerek duymamama umursamazlığı ise gerçekten manidardır. Bu ruh hali içinde, işin ne ahlaki ne de hukuki tarafları umurumda bile değildir.
Bugün itibariyle bazılarıyla halen birlikte olduğumuz, bazıları ise başka ajanslarda görevli olan ve projede fiilen yer alan arkadaşlarım Arzu Timur, Bahar Ösken, Burak Efe, İbrahim Akar, Kayhan Başpınar, Kenan Kaya, Meral Kaya, Murat Çakır, Şahin Tekgündüz, Şükran Gülen ve Zeynep Akbaş’tan, zaman zaman desteğini esirgemeyen Uğur Alparslan’dan, projenin, bir karesini yukarıda gördüğünüz ‘storyboard’larını çizen Necmi Yalçın’dan, prodüksiyon ön hazırlık çalışmaları yaparken epeyce canı yanan çözüm ortağımız yönetmen Koray Demir’den özür diliyor, kendilerine karşı mahçup olduğumu da buradan açıklamak istiyorum. Kendilerinden özür dilenmesi yerine inkar yoluna başvurulması halinde ise olayı ayrıntılandırarak haklarını savunmayı sürdüreceğimi ilan ediyorum.
Bunaldım. Kendi adıma, bu ekibin itibarının iadesi dışında hiçbir talebim yok. Zaten, anılarımı bile tatsızlaştıran bu durumun, kimsenin ödemeye gücünün yeteceği başka bir bedeli de yok.
Herkesi, vicdanlarının itirazını susturdukları mazeretleriyle başbaşa bırakıyorum.
| [Kap]kara tren!
| Ziraat treni tartışmalarına “en” son nokta!
